Unha característica da Nova Acrópole é ser práctica. Polo xeral, enténdese que a persoa espiritual é unha persoa que se ten que separar do chan, coma se voase nas nubes, e iso é mentira. O Home verdadeiramente espiritual debe ser capaz de dominar a materia, porque se nin sequera domina a materia, dominará moi mal o que é máis difícil de dominar que a materia.
Para chegar ao mañá hai que vivir hoxe, aínda que iso non nos impide ter toda a esperanza do mundo, todos os proxectos de futuro, pero hai que vivir hoxe, aquí, agora. O que Nueva Acrópole está intentando crear é unha especie de módulo de supervivencia nestes tempos difíciles, onde mulleres e homes verdadeiramente capaces poden avanzar mesmo contra o vento e a tormenta. Cando coñecemos as leis da Natureza, aínda que esteamos nunha noite moi escura, non temos medo porque sabemos que mañá amencerá, pero temos que chegar a mañá, temos que acender fachos para guiarnos pola noite, temos que prender fogueiras para Para que a xente atope o seu camiño, hai que ter a coraxe de acender as lámpadas, non hai que temer á escuridade.
A filosofía é unha doutrina para persoas valentes que se atreven a vivir de verdade. Non é unha forma de capricho, non estamos aquí porque non podemos estar noutro sitio, estamos aquí porque queremos, porque a nosa vontade foi máis forte que a calor e o malestar. O que facemos en pequenas cousas agora temos que facelo en todas as cousas, onde prima a vontade sobre as adversidades, onde a coraxe é máis forte que o medo, onde o traballo é máis real que o lecer.
É doado e é difícil, hai a opción: subirse ao carro da Historia ou deixarse arrastrar por ela. Non esperemos axuda de extraterrestres nin de ningún outro lugar. A humanidade debe redimirse, salvarse, con fe en Deus. Deus é o máis obvio que existe, pero Deus está en nós, non é algo que estea enriba, lonxe. Non, está en todos nós, nas árbores, nos animais, nas pedras; Iso xa se dicía nesta cidade hai vinte e cinco séculos, pero é bo repetilo. Deus está en todas partes, en todas as cousas, en todas as nosas accións e pensamentos.
Pero hai que ser conscientes diso para avanzar, cara a un mundo non só novo senón mellor. Non abonda con facelo novo, é necesario facelo mellor. Se teño uns zapatos e os cambio por outros que son peores, fixen un cambio, si, pero cando camiñe uns metros pola rúa berrei de dor. Se imos cambiar, temos que facelo para mellor. Por iso, o novo mundo non só ten que ser diferente ou novo, debe ser mellor, máis útil. Camiñamos cara a ese mundo mellor con todos os nosos esforzos, e as portas da Nova Acrópole en todos os países do mundo están abertas a todos.
Son milleiros e milleiros de persoas polo mundo que marchan grazas a esta concepción do mundo, non como sacrificio, senón con alegría, con esa alegría que os teus antepasados chamaban epopteia. Debe abrirse como os capiteis das columnas.
Nesta nosa columna que emerxe da terra podemos abrir un capitel nas alturas onde o aire é máis puro, onde non hai contaminación, onde unirnos de novo para ser máis fortes, para ser mellores.
Jorge Ángel Livraga
Fundador de la Escuela de FIlosofía Nueva Acrópolis